Hayattan Bir Parça

Sevdiği birisi ölünce insanın yapacak hiçbir şeyi kalmıyor. ölüm için yapacak hiçbir şey yok çünkü. Olası gelecekler, umutlar, hayaller, sevgiler ölüyor. Fotoğraflara bakıp ağlıyor, şarkılarla kendini avutuyor insan. Acınası hale geliyor, anılara tutunuyor. "O burda olsaydı...."lar hiç bırakmıyor peşini. Asla tamamen unutamıyorsun. Bir parçan hep üzgün, gözlerinde hep bir parça hüzün var. Her gülüşünden sonra ki ağlaman daha şiddetli. Hep daha çok acıyor. Çünkü zaman ölüme ilaç değil. Zaman unutturuyor. Ve insan kendisini terk eden, üzen birisini unutmak ister. Ama ölüp giden bir sevdiğini unutmak istemiyor. O yüzden sürekli katlanarak artıyor acı.